बुधवार, २८ मार्च, २०१२

द विच : एक परी (उत्तरार्ध)

'हॅकर्स अंडरग्राउंड' एक अद्भुत, अनोखे आणि थरारक जग. जगभरच्या संगणक वापरकर्त्यांसाठी असलेले सर्वात मोठे नंदनवन, जिथे जागोजागी कल्पवृक्ष आणि कामधेनू उभ्या होत्या. तर मायक्रोसॉफ्ट, अ‍ॅडॉब, जावा सारख्या कंपन्यांसाठी सर्वात मोठे शत्रूचे ठाणे, जिथे जागोजागी आंतरजालीय नक्षलवाद्यांच्या आणि समाजवाद्यांच्या टोळ्या मोर्चे बांधून लचके तोडायला बसल्या होत्या. 'हॅकर्स अंडरग्राउंड' म्हणजे काही मातब्बर हॅकर्सनी उभारलेले एक जग होते, जिथे जगातले महागात महाग सॉफ्टवेअर, ऑपरेटिंग सिस्टिम, पॅचेस, विविध अपडेट्स जे जे म्हणून तुम्हाला विनाकारण प्रचंड रक्कम मोजून विकत घ्यावे लागते ते सगळे फुकटात अगदी क्रॅक मारून, अधिकृत करून फुकटात दिले जात असे. विंडोजची नवी ऑपरेटिंग सिस्टिम आली ? दोन दिवसात क्रॅक सकट, की-जेन सकट फुकट उतरवून घ्यायला हॅकर्स अंडरग्राउंड मध्ये उपलब्ध आहे. नवीन अ‍ॅंटिव्हायरस हवा आहे ? नॉर्टन पासून पांडा पर्यंत वर्षभर सबस्क्राईब केलेले अनेक पर्याय हॅकर्स वरती उपलब्ध आहेत. काही तांत्रिक अडचण आहे ? कीबोर्ड साफ कसा करावा इथपासून ते मदरबोर्ड रिपेअरींग पर्यंत सगळी माहिती अगदी स्क्रीन शॉट सकट हॅकर्सवरती मिळणार म्हणजे मिळणार. 'हॅकर्स अंडरग्राउंड' दिवसें दिवस प्रचंड लोकप्रिय होते होते आणि धोकादायक देखील. आणी ह्या अशा जगात कधी कधी लहान-सहान मदत शोधत जाणारा मी, आता ऍडमिन म्हणून आमंत्रित केला गेला होतो.

====================
'हॅकर्स अंडरग्राउंड' म्हणजे एक अनोखेच विश्व होते. त्या विश्वात प्रवेश करावा की नको हे मला काहीच ठरवता येत नव्हते. शेवटी मी गुमराहचा सल्ला घेतला. गुमराहने माझे चांगलेच ब्रेन वॉशिंग केले आणि 'हॅकर्स अंडरग्राउंडचा' नवा शिलेदार म्हणून मी बिनघोरपणे माझे पाऊल पुढे टाकले. 'गिव्ह अँड टेक'च्या जमान्यात काही मोजकेच शिलेदार आपली बुद्धिमत्ता आणि वेळ खर्च करून नवशिक्यांसाठी आणि गरजूंसाठी हे विश्व चालवत होते. अर्थात ज्या ऍडमिनच्या शिफारशीने तुम्ही इथे ऍडमिन बनता, तो ऍडमिन सोडला तर इतर कोणाची नावे देखील तुम्हाला कळत नाहीत आणि तुमची देखील कोणी चौकशी करत नाही. ऍडमिन देखील सदस्य म्हणूनच वावरतात आणी मदत करत राहतात. काही अडचण मग ती सदस्यांना असो वा ऍडमिनला सोडवण्यासाठी एकच व्यक्ती उपलब्ध होती आणि ती म्हणजे 'मार्कस'. हा मार्कस म्हणजे देखील एक अनोखा मनुष्य होता. त्याच्या विषयी कधीतरी सवडीने नक्की लिहीन. ह्या संपूर्ण विश्वाचा डोलारा, कॉपीराइट्सचे नियम - कायदे सगळे हा मनुष्य एकहाती सांभाळत असे.

नवीन नवीन असताना माझ्याकडे वेगवेगळे रिमोटस तयार करणे, याहू, एम्-एस-एन साठी टॉकिंग बॉटस बनवून देणे,लिट ट्रान्सलेटर, हॅश कोडर बनवणे अशी लहान लहान कामे होती. पुढे काही काळातच मी फेक वेबकॅम, अँटिव्हायरस क्रॅकिंग, की-जेन इत्यादींवरती देखील काम करायला लागतो. ह्या काळात मी, गुमराह आणी द विच चे त्रिकूट खूपच जवळ आले. आमचे रोजचे फोन,दिवस दिवस चाट तर चालू असेच. अर्थात फोन करण्याची ऐपत नसल्याने मी याहू कॉल्सवरतीच भागवत असे. द विच तर कधी कधी माझ्या घरच्यांशी देखील गप्पा मारत असे. ह्या फोन्सचा एक फायदा झाला, तो म्हणजे द विच चे मराठी 'तू कशी हाय?' इथपर्यंत सुधारले आणि आमच्या मातोश्रींचे इंग्रजी 'आय एम फाईन, हाऊ आर यू' पर्यंत सुधारले. अशातच एके दिवशी मला 'द विच' चा फोन आला. 'मी मुंबईत येते आहे आणि मुंबई पासून तुझे शहर किती दूर आहे' ह्या दोन प्रश्नांची उत्तरे मिळवून तिने सरळ फोन ठेवून दिला. कधी येणार आहे, कशी येणार आहे, का येणार आहे.. काही काही सांगितले नाही. ह्यानंतर आठवडाभर ती नेटवरून गायबच झाली. सात-आठ दिवसांनी पुन्हा फोन आला आणि माझा पत्ता माहिती करून घेऊन पुन्हा कट झाला. ह्यावेळी निदान 'मी बुधवारी येते आहे' येवढे सांगण्याची कृपा आमच्यावरती झाली होती.

बुधवारी मी सकाळपासूनच आतुरतेने द विच ची वाट पाहत होतो. ह्याआधी तिला फोटोत देखील कधी बघितले नसल्याने आठवतील तेवढ्या परदेशी ललनांच्या चेहर्‍यांची उजळणी करून झाली होती. साधारण दुपारी २ च्या सुमाराला कॅफेबाहेर एक रिक्षा थांबली आणि त्यातून गोरीपान, निळ्या डोळ्यांची, सोनेरी केसांची 'द विच' आमच्या कॅफेकडे बघायला लागली. मी लगबगीने उठून तिचे स्वागत केले आणि आधारासाठी हात पुढे केला. 'डिअर साठ वर्षाची असले तरी अजून आधाराची गरज लागत नाही मला, उलट लोकांना मीच आधार देत असते.' असे म्हणत आणि डोळे मिचकावत द विच आमच्या कॅफेत प्रवेशकर्ती झाली. "तुला कोणी यंग ब्युटिफुल येणार वाटले होते का?" ह्या तिच्या प्रश्नाने आमच्या चेहर्‍यावरचे भाव तिने सहज वाचल्याचे समजले आणि कबुली देण्याशिवाय गत्यंतर उरले नाही. पण एखाद्या तरुणीला देखील लाजवेल असा उत्साह, उमदेपणा आणि निरागसता 'द विच' मध्ये भरभरून वाहत होती. तिच्या बरोबर वेळ कसा गेला ते देखील कळले नाही. तिच्या बरोबर मग मी मस्त महाराष्ट्रीय थाळी खायला गेलो, तिच्या आग्रहाखातर ऊसाचा रस पिला, तिला गणपतीचे मंदिर दाखवले आणि बरेच काय काय केले. तिला भेटल्यावरती आपण तिला पहिल्यांदाच भेटतो आहोत हा विचार काही क्षणातच नाहीसा झाला आणि आम्ही अगदी मिसळून गेलो. माझ्या भयाण इंग्रजीचा मारा सोडला तर तिचा देखील दिवस छान गेला असावा. संध्याकाळी तिला न्यायला तिचा कोणीतरी मित्र येणार होता. फोनवर पत्ता समजावून घेत घेत एकदाचा तो देखील कॅफेत पोचला आणि आमच्या भेटीचा (द विच च्या शब्दात डेटिंगचा) दिवस संपला. तिच्या ह्या मित्राबरोबर एक छानशी गोडशी मुलगी देखील आली होती. १७/१८ वर्षाची ती मुलगी एखाद्या बाहुली सारखी दिसत होती. द विच ने पुन्हा एकदा बाय बाय केले आणि "अरे ओळख करून द्यायला विसरलेच, 'ही माझी मुलगी कॅथरीन आणि कॅथरीन तू पॅपिलॉनला ओळखतेसच." असे सांगून पुन्हा एकदा डोळे मिचकावले. त्या बाहुलीने देखील खट्याळपणे हसून दाखवले आणि शेवटी स्वतःची खरी ओळख करून दिली आणि "मी बबलगर्ल" सांगून माझी विकेट काढली.

ह्या भेटीनंतर द विच बरोबरच बबलगर्लशी देखील माझे सूत चांगलेच जुळले आणि समवयस्क असल्याने आमच्या गप्पा देखील रंगू लागल्या. 'द विच' हे काय रसायन आहे हे मला बबलगर्ल कडून हळूहळू उलगडले आणि मी अक्षरशः थक्क झालो. 'द विच' चा जन्म झाला तोच मुळी तुरुंगात. आईची आणि बँकेची फसवणूक करून बाप परागंदा झाला होता आणि त्या केसमध्ये आई मात्र अडकली होती. मुलीला जन्म देताच त्या बिचारीने प्राण सोडले आणि 'द विच' ची रवानगी आधी आश्रमात आणि कळत्या वयात दत्तक म्हणून वॉटसन कुटुंबाकडे झाली. वॉटसन कुटुंबात तिला पहिल्यांदा हक्काचे प्रेम अनुभवायला मिळाले. शिक्षणाची गाडी रुळावरती यायला लागली. पण नियतीला ते बघवले नसावे. अचानक आलेल्या हार्ट अ‍ॅटॅक मध्ये मिस्टर वॉटसन दगावले आणि वॉटसन कुटुंब गरिबीच्या कड्याकडे वेगाने धावू लागले. अशावेळी छोटी 'जेन' अर्थात 'द विच' हिमतीने पुढे झाली आणि फ्लॉवर गर्ल पासून ते पिझ्झा शॉप, बेबी सिटिंग पर्यंत सर्व कामे हिमतीने करत तिने घर सावरले आणि स्वतःचे शिक्षण देखील चालू ठेवले. ह्या सगळ्या काळात तिला अनेक वाईट प्रसंगांना तोंड द्यावे लागले. अपमानापासून ते बलात्कारापर्यंत सगळे भोग तिच्या वाटेला आले. घर सावरले जात असतानाच मिसेस वॉटसन देखील कालवश झाल्या आणि जेन पुन्हा एकदा एकाकी झाली. अशातच तिला बँकेची नोकरी चालून आली. बँकेच्या नोकरीतच तिचा संगणकाशी परिचय झाला. आधीच थोडीशी अबोल असलेल्या आणि आता पूर्णच एकाकी झालेल्या जेन च्या जिवाला एका आभासी जगाचा ओलावा मिळाला आणि ती हरखूनच गेली. फावल्या वेळात संगणकाचे शिक्षण घेणे तिने चालू केले आणि जोडीला चालू केले अनाथ मुलांसाठी समाजकार्य. तिच्या पगारातला एक मोठा हिस्सा संगणकावरती आणि ह्या मुलांवरती खर्च होऊ लागला. "आजच्या घडीला ती २४ अनाथ मुलांच्या पालन पोषणाचा आणि शिक्षणाचा खर्च उचलत आहे आणि त्यातला एकाला तर तिने दत्तक घेऊन आपल्या घरीच आणून ठेवले आहे, आणि ती मी आहे पॅपिलॉन."

'द विच' चे हे रूप माझ्यासाठी अगदीच शॉकींग होते. एक हॅकर म्हणून दरारा असलेली, माझ्या चुकांमध्ये देखील मला पाठीशी घालणारी, माझ्यासाठी बिनधास्त पंगे घेणारी ही 'द विच' अशी असेल असे कोणाला वाटले होते? पुढे पुढे तर मी तिला मदर टेरेसाच म्हणायला लागलो होतो. पण सुखाचे दिवस टिकत नाही म्हणतात हेच खरे. एके दिवशी एयरपोर्टवरून येत असताना कॅथरीनच्या गाडीला अपघात झाला आणि ती जागेवरच ठार झाली. येवढी धीरोदात्त असूनही 'द विच' हा आघात मात्र सोसू शकली नाही. अक्षरशः ती कोलमडून पडली. कुठेतरी स्वतःचे बालपण आणि तारुण्य कॅथरीन मध्ये ती बघत असावी, जपत असावी. अनेक वादळाला सामोरे गेलेली 'द विच' ह्या वयात ह्या प्रसंगाने मात्र पूर्ण खचली. हळूहळू नेटवरचा तिचा वावर देखील कमी होत गेला. आठवडा पंधरा दिवसांनी येणारे कॉल्स आता दोन्-तीन महिने देखील येईनासा झाले. तोवर माझी परिस्थिती जरा बरी झाली असल्याने मीच अधे मध्ये तिला कॉल लावायचो पण बर्‍याचदा तो उचलला जायचा नाही किंवा २/४ मिनिटात ती संभाषण आटोपते घ्यायची. तिला बहुदा आता ह्या जगापासून आणि आमच्यापासून देखील दूर जायचे होते. मी देखील मग तिला त्रास होऊ नये म्हणून फोनच्या ऐवजी ईमेल्स ची वाट पसंत केली. ईमेल्सला देखील फक्त त्रुटक उत्तरे मिळायची. अशातच गुमराह एकदम नाहीस झाला आणि मी पूर्णच खचलो. आधी 'द विच' आणि आता 'गुमराह' मला एकटे टाकून सगळ्यापासून दूर झाले आणि मला अगदी पोरके वाटायला लागले. माझे मन त्या दुनियेत रमेना. शेवटी मी देखील त्या जगाला शेवटचा गुडबाय केला आणि सर्व आठवणी मागे सोडून सगळ्याचा निरोप घेतला.

गुमराहचा तर पत्ताच नव्हता, पण ख्रिसमस, माझा वाढदिवस, दिवाळी अशा प्रसंगी 'द विच' ची शुभेच्छापत्रे मात्र आठवणीने ईमेलवरती धडकत होती. मी तर इतका विरक्त झाल्यासारखा झालो होतो की मी त्यांची पोच देखील देत नव्हतो. अशातच मागच्या आठवड्यात अचानक 'द विच' चा फोन आला आणि तो आवाज ऐकून पुन्हा एकदा मी रोमांचित झालो. सगळ्या चौकश्या झाल्यावरती 'द विच' अचानक म्हणाली "तुला माहितीये, परवा खूप दिवसांनी इंटरनेटला कनेक्ट केले. माझ्या लॅप्पीत बहुदा ट्रोजन शिरल्याचे जाणवले. रिमूव्हल शोधायला सर्च केला तर एक फोरम मिळाला."

"मग घेतलेस का नाही रिमूव्हल डाऊनलोड करून?"

"नाही रे. तुला सांगते, काय हे आजकालचे फोरम रे, रिमूव्हल स्टेप बाय स्टेप कसे करावे हे वाचायला तिथे रजिस्ट्रेशन करावे लागते आणि रजिस्ट्रेशन चार्जेस आहेत १०$. आणि रिमूव्हलची .exe हवी असेल तरी १०$.

"ते तर आता सगळ्यांनीच चालू केले आहे. पैसा तेव्हा देखील महत्त्वाचा होता आणि आता तर अतिमहत्त्वाचा झाला आहे बाई. मग शेवटी भरलेस का मग पैसे ?"

"तेच भरायला आले होते, पण तो फोरमच हॅक झालाय. रजिस्ट्रेशन पण गरजेचे नाही आणि सॉफ्टवेअर पण फुकट डाऊनलोडाला उपलब्ध झाले आहे. स्ट्रेंज ना?"

"खरंच स्ट्रेंज आहे." मी येवढेच म्हणालो आणि फोन संपल्या संपल्या कित्येक वर्षांनी पुन्हा एकदा 'हॅकर्स अंडरग्राउंड'च्या पेजवरती हजेरी लावली आणि फक्त 'she is back' येवढीच पोस्ट टाकली. एका तासात ५७९ लाईक्स आणि ३५९ आनंदाने आणि उत्साहाने भरलेल्या कॉमेंट्स लगोलग येऊन आदळल्या. 'she' म्हणजे कोण हे सांगायची मला गरज पडली नाही.
=========================

(समाप्त)

सोमवार, २६ मार्च, २०१२

द विच : एक परी (पूर्वार्ध)

आंतरजालावरती हॅ़किंगच्या नव्या दुनियेची ओळख करून घेत असताना आणि गुमराहच्या हाताखाली नवं नवे धडे गिरवत असताना अगदी योगायोगाने एकदा माझी भेट 'द विच' बरोबर झाली. ही खरेतर गुमराहची मैत्रीण, पण तसे म्हणाले तर आंतरजालावरती तिला शत्रू असे नव्हतेच. एकतर तिचा धाक आणि आपण बरे आपले काम बरे ही वृत्ती. तिचे खूप काही किस्से होते किंवा तिनी लोकांना छळ छळ छळले होते अशातला काही भाग नाही, पण का कोण जाणे एकूणच आंतरजालावरती ज्या मोजक्या लोकांचा दबदबा होता त्यात द विच चे नाव चांगलेच वरती होते. ह्या 'द विच' ची आणि 'बबल गर्ल' ची जोडी फार जमायची. दोघी एकाच शहरातल्या, मँचेस्टर मधल्या.

मी गुमराहकडे शिकायला सुरुवात केली त्याच्या साधारण एक वर्षाने गुमराहच्या एखादं दोन FTP चे पासवर्ड एकदा चालेनात, तेव्हा मी त्याला ऑफलाईन मेसेज टाकून ठेवला . गुमराह अ‍ॅज युज्वल त्याच्या सहलीमध्ये रममाण होता. दुसर्‍या दिवशी मला याहू मेसेंजर वरती 'द विच' ची अ‍ॅड रीक्वेस्ट मिळाली आणि त्यात तिने FTP चे पासवर्ड पण दिले होते. 'द विच' ने देखील प्लेन टेक्स्ट मध्ये पासवर्डस दिले होते जे मला लिट फॉन्ट्स मध्ये कन्व्हर्ट करून घ्यावे लागले. गुमराहला देखील अशीच सवय होती, तो बिनधास्त ईमेल अथवा प्रायव्हेट मेसेजेसनी पासवर्ड पाठवून। देत असे, अर्थातच प्लेन टेक्स्ट मध्ये. हे प्लेन टेक्स्ट मधले पासवर्ड DOLLDOLL, LOVEANDHATE असे दिसत असत, मात्र ते खरेतर लिट फाँटस मध्ये कन्व्हर्ट करून घेतल्याशिवाय, जसे की D0||D0||, |0v3@nd|-|@t3 चालत नसत. गुमराह आणि द विच ह्यांच्यातल्या ह्या साम्याचे मला तेव्हा फार आश्चर्य वाटले. पण ही तर सुरुवात होती.

मी थोडाफार शिकलो आहे असे वाटू लागल्यावरती गुमराहने फावल्या वेळात आमची रवानगी 'द विच ट्रेनिंग स्कूल मध्ये' करून टाकली. 'जातोस का?' 'आवडेल का ?' इत्यादी प्रश्न मला विचारण्याची त्याला गरज वाटली नाही, आणि त्याने असे विचारले नाही म्हणून मला देखील राग आला नाही. मी स्वतःला त्याच्या हातात सोपवून मोकळा झालो होतो. 'द विच ट्रेनिंग स्कूल' म्हणजे 'द विच' चे स्वतःची चाट रूम. तिथे तिचे नाना विविध प्रयोग चालायचे आणि अधे मध्ये तिथेच 'बबल गर्ल' चे देखील दर्शन व्हायचे. ही बबल गर्ल एकदम नटखट, बालिश वाटायची पण हळू हळू ती देखील 'द विच' ला तोडीस तोड आहे ह्याची खात्री पटायला लागली. खात्री पटायला लागली म्हणण्यापेक्षा अनुभवच असा आला, की पुन्हा आम्ही खात्री पटवायचा प्रयत्नच केला नाही. 'द विच' आणि 'बल गर्ल' हे एकाच व्यक्तीचे दोन आयडी असावेत अशी अनेकांना असलेली शंका माझ्या मनात देखील घर करून होतीच. आता विनासायास 'द विच' च्या प्रयोगशाळेत प्रवेश मिळालाच होता, तर आपण देखील थोडे प्रयोग करून बघायला हरकत नाही असे मी ठरवले. पहिला प्रयत्न म्हणून दोघींचे आयपी ट्रेस करण्याचा प्रयत्न केला. पण दोघीही पर्मनंट प्रॉक्सी वापरत असल्याचे लक्षात आले आणि तो नाद सोडून द्यावा लागला. मग पुढील पायरी म्हणून त्यांचे मशीन आयडी शोधण्याचा प्रयत्न सुरू केला. ज्या दिवशी आम्ही हा प्रयत्न सुरू केला त्याच दिवशी ३० मिनिटात आमच्या मोडेम मधून धूर बाहेर निघाला. झक मारली आणि आयडी शोधली असे होऊन बसले. नशिबाने ह्यावेळी आम्ही कॅफेमधला लोकल पिसी वापरत असल्याने कॅफे बंद वगैरे करावा लागला नाही, पण इंजिनिअर दुसरा मोडेम आणेपर्यंत 'राम नाम' घेत बसावे लागलेच.

पुन्हा सगळे व्यवस्थित सेट अप करून संध्याकाळी आमची स्वारी ट्रेनिंग स्कूल ला हजर झाली. मला पाहताच द विच ने मला वेट करायला आणि लॉग ऑफ न करायला बजावले आणि अ-वे झाली. १० मिनिटात 'बबल गर्ल' देखील हजर झाली. आल्या आल्या बबल गर्ल ने आम्ही केलेल्या उपद्व्यापांचे टाइम स्टँप लॉग्ज आमच्या तोंडावरती फेकून मारले आणि छानशी खरडपट्टी सुरू झाली. इकडे मी मात्र हे प्रकरण गुमराहला कळले तर अजून काय काय होईल ह्या कल्पनेने अर्धमेला झालो होतो. थोड्यावेळाने पुन्हा इन्व्हाईट केल्याशिवाय ह्या रूम मध्ये यायचे नाही अशी तंबी देऊन आमची हकालपट्टी करण्यात आली. अपेक्षेनुसार दुसर्‍या दिवशी गुमराहचा याहू कॉल आलाच. मग पुन्हा एकदा शाब्दिक फटके आणि लाथा मिळाल्या. वरती 'तुम पंडित लोक हर जगह अपनी अक्कल क्यू लगाते हो?' हे ऐकावे लागले ते वेगळेच. मग काही दिवसांनी पुन्हा आमची रवानगी 'द विच ट्रेनिंग स्कूल' ला झाली. पण आता 'द विच' पहिल्यापेक्षा पूर्ण बदललेली वाटत होती. कामापुरते बोलणे आणि सतत टोमणे मारणे येवढेच ती सतत करत होती. पण चूक माझीच असल्याने आणि मुख्य म्हणजे तिच्याकडून मिळेल तेवढे ज्ञान घ्यायचे असल्याने मी काही न बोलता सगळे सहन करत होतो. हळूहळू तिचा स्वभाव पालटला आणि बराच शांत झाला. आता काही चुकले तरी टोमणे न मिळता वेगळ्या प्रकाराने पुन्हा तेच शिकवण्यास सुरुवात झाली. २ महिन्यात मी 'द विच' कडे 'शेल हॅ़किंग' पासून ते 'रोड सिग्नल हॅ़किंग' पर्यंत सगळे काही शिकलो. अधे मध्ये 'बबल्स' देखील काही ना काही गमती जमती शिकवून जायची. बघता बघता मी बरेच काही शिकलो आहे आणि 'द विच' च्या म्हणण्याप्रमाणे 'हॉर्स' झालो. एके दिवशी मग आमची साग्रसंगीत परीक्षा घेण्यात आली. अनेक प्रश्न विचारले गेले, अनेक कोड सोडवायला सांगितले गेले, जे मी बर्‍यापैकी सोडवले देखील. दुसर्‍या दिवशी आमचा रिझल्ट चांगला लागल्याची पावती दस्तूरखुद्द 'द विच' ने दिली आणि मी भरून पावलो. अर्थात हा आनंद दीर्घकाळ टिकला नाही, कारण रिझल्ट सांगून झाल्या झाल्या 'द विच' चा प्रश्न बाणासारखा सरसरत आला, 'पॅपिलॉन ह्या मिळालेल्या ज्ञानाचे काय करणार आहेस?'

खरंच काय करणार होतो मी ह्या ज्ञानाचे ? एकदा शिकलो की मग ह्याला सतावू, त्याचा छळ करू, अमक्याला अद्दल घडवू, तमक्याची वेबसाइट हॅक करू हे मनातले सुरुवातीचे बालिश विचार आता गुमराह आणि द विच सारख्यांच्या कंपनीमध्ये पूर्णपणे मागे पडले होते. प्रयोगशाळेतल्या प्रसंगानंतर तर एका वेगळ्याच जिद्दीने मी हे सगळे शिकत होतो. पण खरे सांगायचे तर ह्या ज्ञानाचे करायचे काय हा विचार मी कधीच केला नव्हता. तिच्या प्रश्नावरती मी गप्पच राहिलो, खरंच काय उत्तर देणार होतो मी ? ती अगदी ४ दिवसांनी सांग म्हणाली असती, तरी मी काही सांगू शकलो असतोच असे नाही. त्या दिवशी पहिल्यांदा 'द विच' ने मला माझा फोन नंबर मागितला. दोन दिवसांनी मला याहू मेसेज करून, वेळ वगैरे आहे का नाही ह्याची व्यवस्थित खातरजमा करून मला तिचा फोन आला आणि हा फोन मला एका वेगळ्याच विश्वात घेऊन जाणारे विमान ठरला. फोनवरती कसे बोलावे, काय बोलावे इत्यादीची जुळणी, इंग्रजी शब्दांची जोडा जोड मनातल्या मनात चालू असतानाच तिचा फोन आला. आवाज मस्तच होता तिचा, थोडासा घोगरा पण एक हुकुमत असणारा. फोनवरती तिने अगदी व्यवस्थित माझी चौकशी केली. कॅफे कसा चालू आहे, इन्कम किती होते, शिक्षण किती झाले इ. इ. अगदी विवाह मंडळात विचारतात तसे प्रश्न विचारले. ती स्वतः विषयी खूपच कमी बोलली, पण माझ्याविषयी बरेच काही माहिती करून गेली. अगदी फोन ठेवता ठेवता तिने मला ऑफर दिली ती 'हॅकर्स अंडरग्राउंड' जॉईन करण्याची आणि ते देखील एक ऍडमिन म्हणून.

'हॅकर्स अंडरग्राउंड' एक अद्भुत, अनोखे आणि थरारक जग. जगभरच्या संगणक वापरकर्त्यांसाठी असलेले सर्वात मोठे नंदनवन, जिथे जागोजागी कल्पवृक्ष आणि कामधेनू उभ्या होत्या. तर मायक्रोसॉफ्ट, अ‍ॅडॉब, जावा सारख्या कंपन्यांसाठी सर्वात मोठे शत्रूचे ठाणे, जिथे जागोजागी आंतरजालीय नक्षलवाद्यांच्या आणि समाजवाद्यांच्या टोळ्या मोर्चे बांधून लचके तोडायला बसल्या होत्या. 'हॅकर्स अंडरग्राउंड' म्हणजे काही मातब्बर हॅकर्सनी उभारलेले एक जग होते, जिथे जगातले महागात महाग सॉफ्टवेअर, ऑपरेटिंग सिस्टिम, पॅचेस, विविध अपडेट्स जे जे म्हणून तुम्हाला विनाकारण प्रचंड रक्कम मोजून विकत घ्यावे लागते ते सगळे फुकटात अगदी क्रॅक मारून, अधिकृत करून फुकटात दिले जात असे. विंडोजची नवी ऑपरेटिंग सिस्टिम आली ? दोन दिवसात क्रॅक सकट, की-जेन सकट फुकट उतरवून घ्यायला हॅकर्स अंडरग्राउंड मध्ये उपलब्ध आहे. नवीन अ‍ॅंटिव्हायरस हवा आहे ? नॉर्टन पासून पांडा पर्यंत वर्षभर सबस्क्राईब केलेले अनेक पर्याय हॅकर्स वरती उपलब्ध आहेत. काही तांत्रिक अडचण आहे ? कीबोर्ड साफ कसा करावा इथपासून ते मदरबोर्ड रिपेअरींग पर्यंत सगळी माहिती अगदी स्क्रीन शॉट सकट हॅकर्सवरती मिळणार म्हणजे मिळणार. 'हॅकर्स अंडरग्राउंड' दिवसें दिवस प्रचंड लोकप्रिय होते होते आणि धोकादायक देखील. आणी ह्या अशा जगात कधी कधी लहान-सहान मदत शोधत जाणारा मी, आता ऍडमिन म्हणून आमंत्रित केला गेला होतो.

(क्रमशः)